سوار بر بال باد ، همرا با پرستوهای عاشق

فاصله ها را در نوردیدم و به دیار عشق پرواز کردم

از باد سفر را آموختم و از ابر باریدن را

از شمع ایثار را فراگرفتم و از پروانه سوختن را

درخت همه فروتنی بود و خاک همه بخشش

مرغ عاشق همه بیقراری و گل ناز کردن

چشمه جوشش عشق بود و کوه ایستادن

دریا همه نعمت و طاق آسمان پناه

پرنده نغمه خوانی بود و رود نواختن

خورشید خنده بود و شب سکوت

بهار روییدن و پاییز نقاشی کردن

و من در این رویش دوباره در وهم و خیال

نالان از این همه بیخبری و شیدایی

دور خود می چرخم و از خود می پرسم

پس درد کشیدن چه؟

چه کسی درد عشق را یادم داد ؟

بافتن پرنیان صبر را از که آموختم ؟

درس مردن و دوباره زاده شدن در عشق

را کدام استاد به من آموخت؟